Het is wel wat, zo’n nieuw begin! Je voelt onderhuids de spanning van de verse papegaaiduikers en tegelijk de uitgelatenheid van oudere ‘duikers. Het ongemak van hun eerste dagen zijn ze al lang vergeten. Het is een fijn weerzien, een warme welkom en toch ook een stuk loslaten van het nest dat we hadden. Het is anders, maar het wordt weer fijn. Dat voelen we.
September blijft de maand waarin we tijd nemen om elkaar echt te leren kennen. We verwachten veel van elkaar. Gezelligheid, het goed met elkaar kunnen vinden, thuis kunnen komen, leren met elkaar… Eigenlijk willen we samen genieten, van wat we ook doen.
De eerste weken werd er onderling afgetast. We kozen ons eerste project, maakten goeie afspraken, kwamen elkaars kleine en grote kanten tegen en op een bepaald moment wist ik het: ons nest was er weer. Helemaal zoals het moet zijn. Geborgen en warm. Geen zesdes die zich te groot voelen voor vierdes, maar een groep die zich bindt en waar niveaus vanzelf wegvallen.
Het belooft weer een fijn schooljaar te worden! Precies waar een juf, zo in september, naar verlangt!
Ann
Het papegaaiduikersnest 